წვიმა

ჰაერით შთამოცვივნული ცუარი ღრუბელთაგან (მატ. 7:25, 27; ვეფხისტ. 1400), дождь. სახენი ამისნი არიან: ცუარი და ნამი უღრუბლოდ დამალტობელი ფურცელთა და მდელოთა ღამით და დილეულ შთამოსრული; ნიჟი ცუარის უნცირესი ნაწილი; ღვიფი უდიდესი მისი; თქორი და ჟინჟღლი წვიმა წურილი და ძნიად სახილველი; თქეში უმსხო თქორისა, ვითა აღნაცერი რაჲმე; ფრუტი თქესი ნისლოვანი; ჟღმურტლი თქეშის უდიდესი და უნისლოვანესი; დელგმა და ჟუჟუნა წვიმა დიდი და გვიან მომდარებელი; ფოშფოში თხელი რამე ნისლოვანი; ისხარი წვიმა მსწრაფლ ადრე მომდარებელი; ღლოფო წვიმა დიდი, დამაბნელებელი და ღვარიანი; ქარიშხალი მძაფრსა ქარსა თანა შეერთებული ღლოფო; შხაპი და შხაპუნა ანაზდი და ჩქარი წვიმა გერილით. ხეთა ფურცელთაგან ტჳრთულსა წვიმასა და შემდგომად ქარისაგან შთამოცვივნულსა ეწოდება ლეშხი, ლეშხერი და ჟავი ან ჟვავი. რაჟამს წვიმასა ჰაერით შთამომავალსა ეკვეთოს ქარი ცივი და შეჰყინოს ცუარნი მისნი მრგულებად, მას ეწოდება სეტყვა, კოხი და ხოშკაკალა (სხუანი სახენი ზამთარს შთამოსრულთა ნოტიოთანი იხილენ ლექსსა თანა თოვლი).